Jan Gąsior

Jan Gąsior (ur. 1901, zm. 1987 r.) – garncarz zamieszkały w Medyni Głogowskiej.

Jako kilkunastoletni chłopiec rozpoczął naukę zawodu w warsztacie garncarskim sąsiada. Podczas I wojny światowej w okresie dużego zapotrzebowania na wyroby gliniane, wykonał z pomocą brata koło garncarskie i został samodzielnym garncarzem. Wykonywał przeważnie ceramikę siwą, gdyż w czasie wojny nie mógł kupić glejty. W okresie międzywojennym, obok naczyń siwych, na które miał zawsze zbyt, bo niewielu garncarzy je wówczas robiło, robił bogato zdobione naczynia polewane i glazurowane. Przy malowaniu naczyń często pomagała mu żona. Od początku lat 60. głównym odbiorcą jego wyrobów została Spółdzielnia Pracy Rękodzieła Ludowego i Artystycznego „Przemysł Ludowy” w Leżajsku. Dostarczał tam głównie ceramikę siwą, na którą było wówczas tak wielkie zapotrzebowanie, że garncarze nie nadążali z realizacją zamówień. Jan Gąsior był uznanym specjalistą w produkcji ceramiki siwej. Naczynia, które wykonywał odznaczały się doskonałą formą oraz zdobnictwem. Wykorzystując najprostsze elementy zdobnicze tworzył ornamenty zaskakujące doskonałością i subtelnością kompozycji. Niektóre formy naczyń i zdobnictwa przypominają ceramikę znaną z wykopalisk archeologicznych. Podobieństwa te są szczególnie widoczne w wypalanych na siwo figurkach oraz doskonałych w formie gwizdkach w postaci ptaszków, koziołków i jeźdźców na koniach. Jan Gąsior brał także udział w wielu konkursach sztuki ludowej, zdobywając główne nagrody. W 1978 r. został wyróżniony prestiżową nagrodą im. Oskara Kolberga. Jego prace zostały kupione do zbiorów Muzeum Etnograficznego im. S. Udzieli w Krakowie, Muzeum Etnograficznego im. F. Kotuli w Rzeszowie, Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie oraz Muzeum Mazowieckiego w Płocku.  

Źródło: Leksykon Kultury Ludowej w Rzeszowskiem, Ruszel Krzysztof, Rzeszów 2004